Μεγάλη χαρά για όλους μας. Πέρασαν πολλά πέτρινα χρόνια, πίκρες, στεναχώριες, απογοητεύσεις. Και όμως ο κόσμος της Νίκης Βόλου ήταν πάντα εκεί. Ετρεχε να στρέξει την ομάδα ακόμη και στο πιο απομακρυσμένο χωριό της Ελλάδος, στο πιο απομονωμένο νησί. Επαιρνε ζωή και έδινε αγάπη σε αυτή την ομάδα που φτιάχτηκε από τους πρόσφυγες, αγαπήθηκε όμως από όλους γιατί αυτό άξιζε, γιατί αυτό της έπρεπε.
Για πολλούς από εμάς η ΝΙΚΗ ΒΟΛΟΥ δεν είναι απλά μία ομάδα. Είναι θύμησες, είναι ο κρίκος της αλυσίδας που μας συνδέει με το παρελθόν. Με τους πατεράδες μας που έφυγαν, τους θείους μας, με αγαπημένους φίλους, παλιούς συμμαθητές και πνευματικούς μας δασκάλους.
Κάθε Κυριακή και κάθε αγώνας ήταν ολόκληρη «ιεροτελεστία». Ετσι τη ζούσαμε στο σπίτι. Με τη μάνα να μας συγκεντρώνει νωρίς στο κυριακάτικο τραπέζι έτσι ώστε να μην φτάσει η ώρα για το γήπεδο… και φύγουμε νηστικοί.
Με ένα παλιό ποδήλατο, μπροστά εγώ, σε μία ξύλινη σέλα φτιαγμένη πρόχειρα και πίσω ο αδερφός μου. Και μόλις φτάναμε από τη Δαβάκη στην «Κλούβα» φιστίκια, πασατέμπο και δύο φιλεζόλ… για να καθίσουμε τα μικρά, μιας και ο μπαμπάς μαζί με άλλους ήταν όλη την ώρα όρθιοι… φωνάζοντας τον διαιτητή και τον επόπτη επί δικαίων και αδίκων…
Αυτό συνεχίζονταν όλα τα χρόνια, στο δημοτικό, στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο ακόμη και όταν ήρθαν τα χρόνια των σπουδών στη Θεσσαλονίκη. Και όχι μόνο για μένα αλλά και για άλλα πολλά παιδιά όχι μόνο στη Νέα Ιωνία, αλλά και στο Βόλο, τον Αλμυρό, το Πήλιο όπου η Νίκη Βόλου έχει φανατικούς φιλάθλους και φίλους. Και συνεχίζεται ακόμη αυτή η παράδοση, με την ίδια αγάπη, το ίδιο πάθος , την ίδια προσμονή κάθε Κυριακή.
Δικαίως χθες έτρεχαν δάκρυα χαράς διότι η επιστροφή στα σαλόνια της Α’ Εθνικής μετά από 48 χρόνια είναι μία μεγάλη επιτυχία που δεν ήρθε με αυτόματο πιλότο.
Ηρθε χάρη στη διοίκηση και τον πρόεδρο της Ομάδας Α. Πάτση που τα τελευταία χρόνια έβαλε τη Νίκη Βόλου σε άλλη ρότα και κατάφερε μέσα σε τρία χρόνια να πανηγυρίζουμε όλη τα «μεγάλα σαλόνια», οφείλεται στο προπονητικό τιμ και στους παίκτες αλλά και σε αυτό τον υπέροχο κόσμο που δεν το έβαλε κάτω στα δύσκολα, δεν απογοητεύτηκε και πάνω από όλα σταμάτησε να «μιζεριάζει» και να ψάχνει παντού εχθρούς και πίστεψε στις αστείρευτες δυνάμεις της Ομάδας.
Να ‘ναι καλά όλοι τους. Τους ευχαριστούμε για τις στιγμές που μας χάρισαν. Τους ευχαριστούμε που δεν το έβαλαν κάτω και όταν όλοι είχαν ξεγραμμένη την ομάδα και τη λοιδορούσαν.
Μα πάνω απ’ όλα πρέπει να ευχαριστήσουμε αυτό τον υπέροχο κόσμο, μικρούς και μεγάλους που ο καθένας με τον τρόπο του έβαλε ένα λιθαράκι για να υπάρχει και να διαπρέπει αυτός ο ιστορικός σύλλογος.
«Μπαμπά σήμερα ξέρω ότι έχεις πανηγύρι εκεί πάνω…. Είμαι σίγουρη ότι το γιορτάζεις μαζί με όλους εκείνους που πάνω από όλα αγαπούσαν τη Νίκη και όταν ήταν στην Α’ Εθνική αλλά και όταν ήταν στη Δ’ Εθνική…. Και εδώ η γιορτή μόλις έχει αρχίσει…».
Ταχυδρόμος, Πανθεσσαλική Εφημερίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου